جوان رعنای شهرمان فرزاد حیدری درگذشت

مرغ سحر ناله سر کن

داغ مرا تازه تر کن

....

+++

غروب نابهنگام دوست بسیارعزیزم دلها راافسرد.

فرزاد هم رفت .

رفتی ورفتن تو آتش نهاد بر دل

او یک فرشته بود

 افتخارخانواده ومحله وشهر سرشارازمحبت و دوست داشتنی  وآکنده ازارزش های والای انسانی.براستی گلی بودازبوستان اخلاق .صد افسوس که دراین فصل خزان صفحات زندگی باعزت وافتخارش دربهارعمرش بر زمین ریخت وگل ماپژمرد تا ما رادرماتم گذارد.

هرگل به چمن بیشترمی دهدصفا                         گلچین روزگارامانش نمی دهد

شاگرد محجوب  طاقت تنهایی استادش شعبان حبیبی رانداشت وبسویش بال گشود.فرزاد که همیشه دراستادیوم شهرمان با گلهایش شادی رابرای مردم به ارمغان می آورددیروزدرمیان اندوه وگریه همان مردم نیک وقدرشناس دراستادیوم پیرشهرمان باگل بدرقه شد .در روزی عزیز با زبان روزه بسوی معبودش شتافت و همچون مولایش رستگارشد

سوگوارانه ضایعه‌ی درگذشت این دوست  ماندگار را به دوستداران ورزش به‌ویژه مردم مهربان و بزرگ‌پرور شهرمان وخانواده وبازماندگان  تسلیت می‌گویم وبرای یادگار۲ ساله او امین کوچولو سعادت وسلامتی آرزو می کنم. 

کارما نیست شناسایی رازگل سرخ

           کارماشایداین است

                 که درافسون گل سرخ شناورباشیم...

                                        روحت شاد                                                                

یادت همیشه درقلبهای جریحه دارمان باقی خواهدماند

سقراط درپاسخ به اینکه داناترین مردمان کیست ؟خودرا داناترین خواندزیرا به باور خود می داندچقدرنادان است .اوبااینکارمی خواست تفکری رااشاعه دهد که دانایی امری فراتر از انسان است ووظیفه انسان اعتراف به نادانی خویش می باشد.قرنها لازم شد تا کسانی همچون کانت ،باخ ،نیچه ،مارکس ودیگران دانایی را به سطح واقعیت وانسانی بودن آن درآورند دانایی مانندبسیاری پدیده ها امری لایزال وابدی نیست  اما انسان فطرتا میل به دانستن دارد وذهن پویای او همواره درپی معرفت سیال است  ذهن انسان همچون باغچه ای است که نیاز به رستن دارد باید درآن نهال گل کاشت ونهال ها راپرورش داد چه بسا درغیراینصورت علف های هرز درآن رشد خواهندیافت

گرچه انسان موهبت های الهی منحصربفردی داردهمچون اراده ،قوه تخیل ،وجدان ،اراده ،خودآگاهی .این مواهب می تواندسازنده ابعادمختلف زندگی بشرباشد اما  سرآمد وبواقع برآیند همه اینها تفکرکردن است .تفکرکردن وخلق کردن ودرعین حال تفکرکردن درخصوص فکرکردنش . درهرحال ماهیت وجوهره ما درتفکروتخیل ماست . تفکر  همانگونه که انیشتین می گوید سخت ترین کارهاست به باوراو تخیل ازدانش با اهمیت تر است چرا که دانش به نوعی زاده قوه خیال است زاییده ذهن انسان وهرچیزی که خواه درعلم خواه درهنر ویادرکسب وکارشکل می گیرد ازتخیل مایه میگیردوحاصل ذهن خلاق اوست . به همین دلیل هم وقتی که این حاصل اندیشه های انسان درظرف مکان وزمان قرارگیرد همچون صدف گوهرهای گرانبها پدیدمی آورد گوهر گرانبها وارزشمند که روشنی وبیداری ارمغان آن است شاید ازاین روست که ویکتورهوگو معتقداست که :چیزی نمی تواندجلوفکری رابگیرد که زمانش رسیده باشد.   ذهن نیاز به تنفس دارد نیاز به هوای تازه تا بقول سهراب تنفس هوای آلوده اوراملول نسازدحتی اگر ازثلاله درختان هم باشی انسان ضبط صوتی نیست که هرچه شنیدضبط کند انسان گوش می کند وآنچه رابدان علاقه داردبه خاطرمی سپاردازاین رو میل به دانستن ودانایی درانسان سیری ناپذیراست واین رمز جاودانگی دانایی است

ضرب المثلی می گوید :  اندیشه ای بکارتا عملی درو کنی .عملی بکارتاعادتی درو کنی .عادتی بکارتا منشی درو کنی ومنشی بکارتا تقدیری درو کنی .

بدینگونه دنیایی شکل می گیردکه زائیده وحاصل ذهن خودماست . اما آیا می توان برای خود دنیایی ساخت که حاصل فکرخودماست .؟

 افسوس که گاهی دل می ماند واحساس مان . دل می ماند ویک دنیا کلام ناگفته  و دل می ماند وسه تا نقطه

شایدهم بقول حافظ :

           تکیه برتقوا ودانش در طریقت کافری ست                   راهرو گر صدهنر داردتوکل بایدش

شاید بایدبه انتظارنشست تافیض روح القدس مددفرماید ودم مسیحایی او دنیایی برای ما خلق کند اما برای رسیدن به سعادت وموفقیت باید رهرو بود توقف جایزنیست

وچه زیباست کلام گاندی  او می گوید:من نمی خواهم خودرادرچهاردیواری خانه ام با پنجره ای بسته زندانی کنم بلکه می خواهم اطاقم دارای پنجره های گوناگونی باشد که نسیم اندیشه ها وفرهنگ های گوناگون از آنها بر من بوزد اما به آنها اجازه نخواهم داد که مرا با خودببرند

این دل که درمشت می فشرم

        شیپور تو می شناسد و

                       بامهمیزمرگ نمی جنبد

          مگر که ستارگان بی شکیب

                     ازقفای آسمان

                                 دوباره ی من بجویند

وقتی که فقط گلی

       در زمین دارم .

اینک
 در ازدحام اهن و دود
 حسرت اواز کبکی دارم
                               و
 
 سایه ء بلوطی   

شعرازآریا آریاپور

چه با ارزش است قلم وقتی که استادمی گوید 

وبه آنها بیاموزد........ که قلم توتم ماست ، توتم من است. به قلم سوگند ،

به خون سیاهی که از حلقومش می چکد سوگند ،به رشحه ی خونی که از زبانش می تراود سوگند ،

به ضجه های دردی که که از سینه اش برمی آید سوگند...............

که توتم مقدسم را نمی فروشم ،نمی کشم ،گوشت و خونش را نمی خورم ،

 به دست زورش تسلیم نمی کنم ،به کیسه ی زرش نمی بخشم ،

دستم را قلم می کنم و قلمم را از دست نمی گذارم.........

به جان او سوگند که جانم را ندیمه اش می کنم، اسماعیلم را فدایش میکنم ،

 به خون سیاه او سوگند که در غدیر خون سر خم غوطه می خورم .

به فرمان او هر جا مرا بخواند ، هر جا مرا براند ، هر چه از من بخواهد ، در طاعتش درنگ نمی کنم .

قلم ، توتم من است - امانت روح القدس من است -  ودیعه ی مریم پاک من است.........

بگزار بر قامت بلند و راستین و استوار قلمم به صلیبم کشند ، به چهار میخم بکوبند .

                                                                              «  توتم پرستی  »

                                                                                  «شهید دکتر علی شریعتی »

و چه زیباست کلام شمس تبریزی که راز خلقت را به خط وقلم خالق آن تشبیه می کند

 ... آن خطاط سه‌گونه خط نوشتی:
- یکی او خواندی، لا غیر.
- یکی را هم او خواندی هم غیر.
- یکی نه او خواندی، نه غیر او!
آن خط سوم منم
که سخن گویم، نه من دانم، نه غیر من!

استادو مربی گرانمایه معلم اخلاق شعبان پورحبیبی درگذشت

کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ

                                 کار ماشاید این است.....

                                                    که درافسون گل سرخ شناور باشیم ......

وقتی که آن سیمای صمیمی که به حق نشان از پاک سیرتی ملکوتی صاحبش داشت روی در نقاب خاک آرام کشید و قلب بیمارش که سرشار از عشق به  ورزش وجوانان مسجدسلیمان و آکنده از مهر به مردم آن بود , از تپش بازماند دل شاگردانش مالامال از درد ویاس شد.سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی

***

سرشک نیمه شب آرام می بخشد بسوز دل              چوبارانی که می بارد بروی دشت تبداری

امید دل بمرد و  آرزوها گوشه بگرفتند                  توگویی لشکری پاشیده شد ازمرگ سرداری

استادگرانمایه ورزشکارمطرح سال های دور داور شاخص والیبال مربی معلم ومدیرلایقی که تمامی عمرباعزت خود راچه درسنگر علم وچه درعرصه ورزش  وقف ترویج معرفت ورشد وشکوفایی استعدادهای جوانان شهر واستان نمود
شعبان حبیبی ,به ظاهر , دیگر درمیان ما نیست ولی یاد او و خاطره ی فضیلت های بی همتای اخلاقی , بزرگمردی ها , و آراستگی ها و صداقت هایش  و از آن جمله پرورش و تربیت چندین هزار دانش آموز و  ورزشکار که بسیاری از آنها بعد ها , در رشته تخصصی شان , از چهره های درخشان عرصه ورزش ویا مفاخر علمی کشور گردیدند در جای جای ایران زمین و خارج از آن باقی است و زنده و جاوید خواهد ماند .
 مرگ با عزت همیشه آروزی انسان های شرافتند بوده است شعبان حبیبی , از این نعمت عظیم هم , محروم نگردید . گویی وی همانگونه که در طول زندگی خویش , منشأ کمترین صدمه و آزاری برای احدی نشده بود , در مقام مرگ نیز راضی نبود, کمترین مزاحمتی برای نزدیکان و دوستان خود فراهم آورد هرچند که  دوستان فداکار و شایسته اش , از صمیم قلب , آماده آن بودند که سالیانی دراز را با سرافرازی , صرف تیمار او کنند

استادگرانقدر علیرغم مصیبت عظیم و خردکننده ای که چندسال پیش , با در گذشت ناگهانی مونس وهمدم تنهایی هاش   برایش پیش آمد ,همواره , از عمری سعادت مند و پر برکت برخوردار بود بدیهی است که منظور از نیک بختی , مفهوم متعارف آن در این دوران نیست : او نه صاحب مال ومنال بود و نه مالک مستغلات متعدد و نه دارای درآمدهای کلان با وجود این , از برکات و نعماتی برخوردار بود که صاحبان مکنت و قدرت و ارباب زر و زور حتی قادر به تصورش هم نیستند : وجدانی آسوده , خاطری آرام و نفسی مطمئن . آری! او به گنج بی پایانی راه یافته بود که دسترسی بدان به ویژه در این زمان کمترکسی را میسر می شود : قناعت, او از سرمایه عظیمی برخوردار گردیده بود که تنها معدودی از بندگان خاص و مقرب خداوند را نصیب می شود : نیکخواهی و توفیق خدمت به انسان ها آنهم به پاکترین ومقدس ترین شکل ودرعرصه علم و ورزش , گویی این سخن نغز ابن یمین شاعر گرانقدر – را آویزه گوش ساخته بود که :
             چودر دنیا نخواهد ماند چـیزی                                                              ز بـدکردار و نیکوکار جز نام
             به کسب نیکنامی کوش و نیکی                                                             که نیکو را نکو باشد سرانجام

                                                                                                                                                                                                                   یادش بخیر وروحش شاد

شاگردانش کیامرث غلامرضا مسلم حمید محمدزمان بهروز اردشیر و....

مراسم سوم وهفته روزیکشنبه ۲/۷/۸۵