چم آسیاب

        اندیشه های خوب ، تراویده روح پاک است همانگونه که  بوی خوش تراویده گل خوشبو. ( آناتول فرانس )

 فرهنگ را تشبیه ی کنند به کوه یخی که درآب شناورمی باشد یک قسمت آن بیرون آب واقع شده ومشهود است وبه عینه قابل ادراک می باشد مانند عادات ُرسوم سنتها و... آما قسمت اصلی وزیربنای این قسمت مشهود در زیرقرارگرفته ونامشهود است مانندباورها هنجارها ارزشها و...

ماهیت وجودی قسمت مشهود فرهنگ  ناشی ازاین قسمت زیرین می باشد که جوهره وخمیرمایه  شخصیت  ما می باشدانسان براساس فلسفه  و جهان بینی خود معیارهایی تعریف ومشخص می کند براساس این الگوها ومعیارها  به ارزش ها وباورهای خودشکل می دهد وبراساس این اعتقادات وباورها بایدها ونبایدهایی برای خود معین می کندورفتارهای اجتماعی خود رابرقرارمی سازد .این باورها وارزشها به امثال من حکم می کند که ازدوست ازدست رفته خودم ُازمربی ومعلم خودم وازکسی که عمری را در خدمت غنای فرهنگ بختیاری همت نموده یاد کنم وآنها را گرامی بدارم حتی اگر ازدست دادن این عزیزان باهم تقارن یابد وبعضی دوستان بدون مراجعه به آرشیو به غلط آن رابگونه ای دیگر تعبیرکنند .

  انسان هنگامیکه خود را می شناسد و معرفت  اجتماعی شدن  در ذهنش شکل  می گیرد شروع به رفتاری میکندتا بتواند قابلیت های خود وجامعه خود را عرضه کند . هنر ومعرفت واقعی یک فرد همان قدرت تشخیص جهت اوست که با چه طریق  وبه چه شگردی فطرت جمعی انسان ها  را به سمت آن معنویت وفرهنگ  گم شده هدایت کند گاه مخاطب را ازعرش به فرش وزمانی از فرش به عرش می کشاندو با وسوسه شوق وعلایق آنها ضمن بروز قابلیت های خود وجامعه ای که بدان وابسته است دل هم اندشان و هم تباران را می رباید تا آواز فراق را سردهند و پس ازسیر وسفر در رویاها ی کودکی وآمال جوانی های خود بذر امید را در دل خود زنده نگاه دارندو تحمل رنج دنیای مادی برای شان  میسر شود (مانندحسی که گوش فرا دادن به صدای مسعودبختیاری به انسان دست می دهدویا عزیزی پس از سالها غربت عکس زادگاه خود رانظاره کند) درهرحال کلام این وبلاگ شاید نوعی خواستن باشدخواستن چیزی که انسان از آنچه دارد خشنود نیست و در آنچه که هست رنج می برد! بیانی برای خواستها و ایده‌آلهایی که فکرمی کندباید باشدوختم کلام ازفروغ


                           می توان چون صفر در تفریق و جمع و ضرب
                               حاصلی پیوسته یکسان داشت
                                 می توان همچون عروسک های کوکی بور
                                    با دو چشم شیشه ای دنیای خود را دید
                                      می توان با هر فشار کوچک دستی
                                            ناگهان فریاد کرد و گفت:
                                               آه! بسیار خوشبختم!

درپاسخ به نظرات بعضی دوستان همانگونه که درمعرفی این وبلاگ عنوان شده باز هم یادآور می شوم این وبلاگ صرفا ارائه دهنده مطالب ادبی واجتماعی است ودر تلاش برای بیان ارزشها وباورهای قوم بختیاری وشهرمسجدسلیمان می باشدچرا که اعتقاد دارم که معرفی فرهنگ غنی بختیاری ویادآوری داشته هایمان می تواندچراغی برای ادامه راهمان باشد اگر مابتوانیم تاثیری شاید اندک درنگرش وبینش مخاطب ایجادکنیم آنگاه این تاثیر در رفتارهای فردی ونهایتا در رفتارهای جمعی خود رانشان خواهد داد و بدینگونه یک حرکت فرهنگی می تواند در ابعاداجتماعی اثرات خود رابنمایاند .درنگاه من گرچه افرادی که روی زمین زندگی می کنند بسیار مهمتر ازآنانی هستند که هم اینک درزیرخاک به آرامش رسیده اند اما جایگاه ارزشی وشان عزیزان ازدست رفته باید مراعات شود .درهرحال مطالبی که بیان می شود با پایبندی به این اصول اخلاقی در پی این است تا مخاطب را حتی برای لحظاتی جذب وبه فکر فرو بردچرا که

تولید فکر خودیک استراتژی است  زیرا حرکتی است وهر حرکتی  درمسیری وبرای دستیابی به هدفی صورت می گیردیکی ازاندیشمندان می گوید با هر قطره ای دریا می شویم باهر دانه ای درخت وبا اندیشه ای انسان پس اندیشه کنیم تا بهتر  فرهنگ وباورهایمان وهویت انسانی مان راعرضه کنیم

ای برادرتو همه اندیشه ای                     مابقی خود استخوان وریشه ای     (مولانا)

                                                                                 حق نگهدارهمه دوستداران فرهنگ بختیاری وشهرمسجدسلیمان 

    دوست گرانمایه جناب استاد بهنیا یکی ازمدرسین ارزنده دانشگاه بواسطه تعلق خاطرخود به مسعودبختیاری شعری زیبا سروده است که تقدیم می گردد گرچه بقول خود وبه نقل ازیکی ازشعرا که می گودید درحاشیه شعر زندگی می کند استادبهنیا درحاشیه زندگی شعرمی سراید            

      ((بهمن نامه))

شبنم ، حریر ،صفا !

   کی ، چگونه ،وکجا سوختی

       که هنوزهم می سوزی؟

صدایت راگم نمی کنم

آوازه خوان شاعر

      شاعرآوازه خوان

 *

تومارامی بردی به دورهای دور

زیبا یانازیبا

با خاطرات اجدادی

وقهرمانانی - که شاید خیلی هم قهرمان نبودند-.

غفلتهای کودکی

التهاب نوجوانی

- که خیلی هم طولانی نبود-

وما بازمی گشتیم

 *

تو ما رامی بردی تا مورمور تن ها  درصبحگاه کوچ

اشتیاق دیدار حتی با دست های خالی

گرمای چاله ها

(نی چیت ) بره ها

      آوازکرناها

سبزه درسبزه ،موج درموج

رنگین کمان شادی

       وما بازمی گشتیم.

 *

توما رامی بردی به ستیزه های بی حاصل

لاله های سرنگون

      برق قنداق ها

آن روزها که همه زیبایی ها را ((برنو)) می نامیدند

        وآدمها

((یا شام گرگ بودند یا ناشتای پلنگ))

با زخم دشنام ها دیرپا تر اززخم های تن

وچپ نوازی توشمال هایی که یرنیستند.

         وما بازمی گشتیم

 *

قبرت را درکدام تنه ،دشت ،ایلراه

قبرت رادر کدام لحظه بلوغ

خشم سرخ جوانی

مدارای پیری

قبرت را در زخم کدام ستاره بجویم؟

 *

همه ی تاول های دلت رابترکان

این رود تا به کی شور است

این ایل تابه کی سوگوار

    بهمن

        آوار

            بهمن

               آوار