بهیگ

ِورستین  ورستین اِوردِن بهیگه  

به سرچادر اسپید و افتو به تیگه  

ددوم  دُر گله  جمع بکن دورچاله

بکُش پیش پاس گوو تو نرمیش کاله

ز آستاره ها گل بریزین به شونس

بدین مه  و افتونه  سی  ری گشونس

ددوم  رو بکُن چالنه پر  ز اَنگشت

بریزین به چاله  مِل گرگ و دینشت

ورستین اوردن بهیگه سواره

ز آستاره  میل پا ودستینه داره

سی نُفتس یه خالک ز افتو بیارین

سی گوشواره هاس مه  ن ِ از رُ  درارین

نها  تش  به کوه  برچ برچ جهازس

بدین هرچه خواستن ولله ایبرازنس

جهاز برین وبچینین سر چُل

بخونین دوالالی و هی گل هی گل

بگین میشکال بکش ساز وکرنا
جقلیل سی بازی وریستانه واپا

بزن ترک بازی وچوپی وسرناز
وری میشکال دیه حف بکن  منه ساز

بوازین وتوشمال برین وانیاسون
برین خرسکان ونین زیر پاسون

بهیگ برین در بدین دور تش گر((gor
بریزین منه تش زاج اسپید وکندور

دواره بگوین رخت نو نه بور کن
وری زیتری گو دیه مال خور کن

بزن میشکال تا که مردم جم آبون
به اردو بگین گوش شیطون کر کن

بوازین سه پا وبگردین به چوپی
دهل کو بکو چو به سر ناز وترکی

بگین ای گل ای گل سی بخت سفیدس
بریزین نمک خار چشم حسیدس

== مسعود بختیاری ==

۵خرداد تولد مسجدسلیمان

پنجم خرداد روز فوران اولین چاه نفت خاورمیانه است

روز تولد مسجدسلیمان

روز تولد اولین شرکت شهر خاورمیانه

وشایدروز حیات دوباره پارسو ماش

آری این دیار ماست

        درکشاکش روزگار

                ((که شب از یک بوسه می میرد

                             وسحرگاه بایک بوسه دیگر بدنیامی آید))

  روزمسجدسلیمان

وشاید...

روز نیک بختی یا سیه بختی

روز وفورنعمت یا فلاکت

روز دستیابی به منابع خدادادی

روز رونق وکامیابی

ویا زوال وفرسودگی وغریبانه به تاریخ واصل شدن....

یغمای خوان پرزرق وبرق طبیعت

کنتراست مکنت و فقر

     آری سهم ما اینست

               سهم من

                           سهم شهرمن

((سهم من پایین رفتن از یک پله متروکست

         و به چیزی در پوسیدگی و غربت واصل گشتن

                             سهم من گردش حزن آلودی در باغ خاطره هاست ))

واینک سهم ما

 دل سپردن به غرور گذشته هاست ...

                    یا درارقام گنگ چند درهزارنفت؟؟!!

کارگری خسته وعرق ریزان

           آکنده ازتلخی های پنهان

 پیرزنی نفس نفس زنان تعدادی نان در گوشه چادردارد

 و سروصدای بچه ها که ازمدرسه برمی گرداند

       در کوچه های تنگ وباریک

             آنها (( به بهانه های ساده خوشبختی خود می نگرد
                          

        به زوال زیبای گلها در گلدان
                              

                     به نهالی که تو در باغچه خانه مان کاشته ای

 
و به آواز قناری ها

                     که به اندازه یک پنجره می خوانند ))

                آری این مسجدسلیمان است

خاکش طلاو خاکروبه اش بلا

به نفس افتاده ازجور ایام

سرشار محبت مردمانی باصفا

((که دلهاشان به اندازه یک عشق است))

           با هزاران امید درهزارتوی سرنوشت

                                                 و......

                                 سهم ما این است

****

 تولدی دیگر

==========

همه هستی من ایه تاریکیست
که ترا در خود تکرار کنان
به سحرگاه شکفتن ها و رستن های ابدی خواهد برد
من در این ایه ترا آه کشیدم آه
من در این ایه ترا
به درخت و آب و آتش پیوند زدم
زندگی شاید
یک خیابان درازست که هر روز زنی با زنبیلی از آن می گذرد
زندگی شاید
ریسمانیست که مردی با آن خود را از شاخه می آویزد
زندگی شاید طفلی است که از مدرسه بر میگردد
زندگی شاید افروختن سیگاری باشد در فاصله رخوتنک دو همآغوشی
یا عبور گیج رهگذری باشد 
که کلاه از سر بر میدارد
و به یک رهگذر دیگر با لبخندی بی معنی می گوید صبح بخیر
زندگی شاید آن لحظه مسدودیست
که نگاه من در نی نی چشمان تو خود را ویران می سازد
و در این حسی است
که من آن را با ادراک ماه و با دریافت ظلمت خواهم آمیخت
در اتاقی که به اندازه یک تنهاییست
دل من
که به اندازه یک عشقست
 به بهانه های ساده خوشبختی خود می نگرد
به زوال زیبای گلها در گلدان
 به نهالی که تو در باغچه خانه مان کاشته ای
و به آواز قناری ها
 که به اندازه یک پنجره می خوانند
 آه ...
سهم من اینست
سهم من اینست
سهم من
آسمانیست که آویختن پرده ای آن را از من می گیرد
سهم من پایین رفتن از یک پله متروکست
و به چیزی در پوسیدگی و غربت واصل گشتن
سهم من گردش حزن آلودی در باغ خاطره هاست
و در اندوه صدایی جان دادن که به من می گوید
دستهایت را دوست میدارم
دستهایم را در باغچه می کارم
 سبز خواهم شد می دانم می دانم می دانم
و پرستو ها در گودی انگشتان جوهریم
تخم خواهند گذاشت
گوشواری به دو گوشم می آویزم
از دو گیلاس سرخ همزاد
و به ناخن هایم برگ گل کوکب می چسبانم
کوچه ای هست که در آنجا
پسرانی که به من عاشق بودند هنوز
با همان موهای درهم و گردن های باریک و پاهای لاغر
 به تبسم معصوم دخترکی می اندیشند که یک شب او را باد با خود برد
کوچه ای هست که قلب من آن را
از محله های کودکیم دزدیده ست
سفر حجمی در خط زمان
و به حجمی خط خشک زمان را آبستن کردن
حجمی از تصویری آگاه
که ز مهمانی یک اینه بر میگردد
و بدینسانست
که کسی می میرد
و کسی می ماند
هیچ صیادی در جوی حقیری که به گودالی می ریزد مرواریدی صید نخواهد کرد
من
پری کوچک غمگینی را
می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد
و دلش را در یک نی لبک چوبین
می نوازد آرام آرام
پری کوچک غمگینی که شب از یک بوسه می میرد
و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد

      == فروغ فرخزاد ==