با همین دیدگان اشک آلود ، از همین روزن گشوده به دود ، به پرستو ، به گل ، به سبزه درود ! به شکوفه ، به صبحدم ، به نسیم ، به بهاری که می رسد از راه ، چند روز دگر به ساز و سرود . ما که دل های مان زمستان است ، ما که خورشیدمان نمی خندد، ما که باغ و بهارمان پژمرد ، ما که پای امیدمان فرسود ، ما که در پیش چشم مان رقصید ، این همه دود زیر چرخ کبود ، سر راه شکوفه های بهار گریه سر می دهیم با دل شاد گریه شوق ، با تمام وجود ! سال ها می رود که از این دشت بوی گل یا پرنده ای نگذشت ماه، دیگر دریچه ای نگشود مهر ، دیگر تبسمی ننمود . اهرمن می گذشت و هر قدمش ، ضربه هول و مرگ و وحشت بود ! بانگ مهمیزهای آتش ریز رقص شمشیرهای خون آلود ! اژدها می گذشت و نعره زنان خشم و قهر و عتاب می فرمود . وز نفس های تند زهرآگین ، باد ، همرنگ شعله بر می خاست، دود بر روی دود می افزود . هرگز از یاد دشت بان نرود آنچه را اژدها فکند و ربود اشک در چشم برگ ها نگذاشت مرگ نیلوفران ساحل رود . دشمنی ، کرد با جهان پیوند دوستی ، گفت با زمین بدرود ... شاید ای خستگان وحشت دشت ! شاید ای ماندگان ظلمت شب ! در بهاری که می رسد از راه ، گل خورشید آرزوهامان ، سر زد از لای ابرهای حسود . شاید اکنون کبوتران امید ، بال در بال آمدند فرود ... پیش پای سحر بیفشان گل سر راه صبا بسوزان عود به پرستو ، به گل ، به سبزه درود !

                 فریدون مشیری