هین سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود

وارهد از حد جهان بی حد و اندازه شود

خاک سیه بر سر او کز دم تو تازه نشد

یا همگی رنگ شود یا همه آوازه شود

هر کی شدت حلقه‌ی در زود برد حقه‌ی زر

خاصه که در باز کنی محرم دروازه شود

آب چه دانست که او گوهر گوینده شود

خاک چه دانست که او غمزه‌ی غمازه شود

روی کسی سرخ نشد بی مدد لعل لبت

بی تو اگر سرخ بود از اثر غازه شود

ناقه‌ی صالح چو ز کُه، زاد یقین گشت مرا

کوه پی مژده‌ی تو اشتر جمازه شود

راز نهان دار و خمش ور خمشی تلخ بود

آنچ جگرسوزه بود باز جگرسازه شود

 مولانا - دیوان شمس

شبی در برت گر برآسودمی

سر فخر بر آسمان سودمی

قلم در کف تیر بشکستمی

کلاه از سر ماه بربودمی

جمال تو گر ، زانکه من دارمی

به جای تو گر زان که من بودمی

به بیچارگان رحمت آوردمی

به دلدادگان بر ، ببخشودمی

   حکیم فردوسی

20 مهر روز بزرگداشت حافظ گرامی باد

پیش از اینت بیش از این اندیشهٔ عشّاق بود             مهرورزی تو با ما شهرهٔ آفاق بود

یاد باد آن صحبت شبها که با نوشین‌لبان              بحث سرّ عشق و ذکر حلقهٔ عشّاق بود

پیش ازین کاین سقف سبز و طاق مینا برکشند        منظر چشم مرا ابروی جانان طاق بود

سایهٔ معشوق اگر افتاد بر عاشق چه شد          ما به او محتاج بودیم او به ما مشتاق بود

حسن مهرویان مجلس گرچه دل می‌بردودین      بحث ما در لطف طبع و خوبی اخلاق بود

شعر حافظ در زمان آدم اندر باغ خلد              دفتر نسرین و گل را زینت اوراق بود

حقیقت شعر
جوانمردا !
این شعر را چون آینه دان !
آخر ، دانی که آینه را
صورتی نیست ، در خود.
اما هر که نگه کند ،
صورتِ خود تواند دیدن.
همچنینی مدان که شعر را،
در خود ،
هیچ معنایی نیست !
اما هر کسی ، از او ،
آن تواند دیدن که نقد روزگار و
کمالِ کارِ اوست.
و اگر گویی:
«شعر را معنی آن است که قائلش خواست
و دیگران معنیِ دیگر
وضع میکنند از خود.»
این همچنان است که کسی گوید:
«صورتِ آینه، صورتِ رویِ صیقلی یی است که اوًل آن صورت نموده.»
و این معنی را تحقیق و غموضی هست که اگر در شرحِ آن
آویزم ، از مقصود بازمانم.
عین القضات همدانی

۲۸ اردیبهشت روز خیام

می  در کف  من  نه  که  دلم  در تابست

وین  عمر  گریز   پای  چون   سیمابست

دریاب    کــه    آتـش    جوانـی   آبـست

هُش دار که بیداری  دولت  خواب  است

***

دوری  که  در آمدن  و رفتن  ماست

او را  نه  نهایت  نه  بدایت  پیداست

کس می نزند دمی درین معنی راست

کاین آمدن از کجا و رفتن به کجاست

***

اسرار ازل را نه  تو دانی و  نه  من

وین حرف معما نه تو خوانی ونه من

هست از پس پرده  گفتگوی  من و تو

چون پرده برافتد نه تو مانی و نه من

به احترام مولانا

              *آخرین سروده حضرت مولانا در بستر مرگ* 

رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن

ترک من خراب شبگرد مبتلا کن

ماییم و موج سودا شب تا به روز تنها

خواهی بیا ببخشا خواهی برو جفا کن

از من گریز تا تو هم در بلا نیفتی

بگزین ره سلامت ترک ره بلا کن

ماییم و آب دیده در کنج غم خزیده

بر آب دیده ما صد جای آسیا کن

خیره کشی است ما را دارد دلی چو خارا

بکشد کسش نگوید تدبیر خونبها کن

برشاه خوبرویان واجب وفا نباشد

ای زرد روی عاشق تو صبر کن وفا کن

دردیست غیر مردن کانرا دوا نباشد

پس من چگونه گویم کین درد رادواکن

در خواب دوش پیری در کوی عشق دیدم

با دست اشارتم کرد که عزم سوی ما کن

گر ا‍‍ژدهاست بر ره عشق است چون زمرد

از برق این زمرد هین دفع اژدها کن

گزامی باد ۲۰ مهر یاد روز خواجه شیراز

یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

آب حیوان تیره گون شد خضر فرخ پی کجاست
خون چکید از شاخ گل باد بهاران را چه شد

کس نمی گوید یاری داشت حق دوستی
حق شناسان را چه حال افتاد یاران را چه شد

لعلی از کان مروت برنیامد سالهاست
تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد

شهر یاران بود و خاک مهربانان این دیار
مهربانی کی سر آمد شهریاران را چه شد

گوی توفیق و کرامت در میان افکنده اند
کس به میدان در نمی آید سواران را چه شد

صد هزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست
عندلیبان را چه پیش آمد هزاران را چه شد

زهره سازی خوش نمی سازد مگر عودش بسوخت
کس ندارد ذوق مستی می گساران را چه شد

حافظ اسرار الهی کس نمی داند خموش
از که می پرسی که دور روزگاران را چه شد

مثنوی شهر من مسجدسلیمان

شهر من مسجدسلیمان زنده باد     ###     کی رود این شهر چون جا نم زیا د 

 شهری آکنده زخلقی قهرمان    ### درمیادین قهرمانانش دوان 

 شهری همچون مادران مهربان     ###        شیره جانش به ایران داده جان  

طفل ایران گر به صنعت جان گرفت  ### نطفه آن شهر ما سامان گرفت  

گر که خوزستان به صنعت شد عظیم    ###   نفت چاه نمره یک در آن سهیم  

شهر شرکت شهرصنعت شهر کار  ###   رونق کارش به ملت جان نثار  

شهر بر هر قوم دربش باز باز        ###     شهر با هر ملتی مهمان نواز  

شهر محور گشته بر اقوام دور   ###     شهر اقوامش همه چون دوست جور 

 شهر محور بر همه اقوام و کس     ###      ملتی از نو بنا شد زان سپس

مهر شهرماست بر تاریخ نفت     ### یک هزارو دو صدوهشتادوهفت 

 مهر شهر ماست بر ایجاد کار    ###  علم وصنعت آمد وشد برقرار 

 مهر شهرماست بر ایران نو    ###      کهنگی با علم وصنعت شد درو  

نو به نو شد چهره شهر از هنر      ###  از هنر گلها دمیدوداد بر  

از دل شعر جوان برخاست جان          ### جان گرفت شعر از دل شعر جوان 

 ره چراغا ن می شداز نورنگاه  ###    شاعری تا میرسید از گردراه

با نویسنده زبانها باز شد    ###      داستانها بر زبان آغاز شد  

آن شفییانی علمدار سخن  ###      آن ستاره در شب لال وطن 

 بی ره ورهبر نوشت از اصل خویش   ##     با قلم در نقد فرهنگش به پیش 

 چشممان روشن به سحرسینما       ###   شد بزرگ آن کوچک دنیای ما  

ورزشی برخا ست آنهم بی نظیر    ### قهرمانانی نه ساده بل چو شیر 

 رشته های ورزشی اغلب بکار     ###   یک به یک لوحی بلند از افتخار  

درس و دانش ‌٫ دانش آموزش هزار    ###   سطح دانش وسعتش بیش از شمار  

ورزش و صنعت سپس علم وهنر   ###      بس ببار آورد نسلی پر ثمر

خاطرت آید که سرمسجد کجاست   ### هر بهارش چون بهشتی با صفاست 

 ماه فروردین طبیعت مست مست  ###   هر نسیمی با گلی افشانده دست  

لاله ها رویان چو بینندآفتاب      ### دشت و صحرا غرق گل در سبزه خواب 

 چشمه ها جوشان در آغوش بهار  ###   گل هم آغوش نسیم از جویبار  

رو به هرسویی نسیم از آفتاب      ###  مست خوابت می کند همچون شراب  

روز سیزده مردمان در شور و حال   ###   باد نوروزی به رقص با میشکال

ای خوشا تمبی صفا گردوکلب      ###   دست ها دردست و لیوان لب به لب  

ای خوشا روزی دوباره نمره چل    ###     تا ببینم باز موسیو مادمازل 

 نفتک ما یکسرش دروازه است      ###   راه شهر هربار از آنجا تازه است  

ای دل غافل کجا سرکوره هاست   ###     بازدل در عمق آن ره شوره هاست 

 سی برنج از راه نفتون کی شود     ###    دور نیست اما چگونه طی شود 

 مال کریم تا شاه نشین یک دره است    ###    دل برای دیدنش یک ذره است  

آه گر در ریل ویل بودم کنون   ###   دی بلال میخواندم از فرط جنون  

هیچ جا دنیا چو سبزآباد نیست  ###  خنده هیچ جا مثل آنجا شاد نیست  

میشکا ل هف کن به سازت یک نفس   ###   تا که روحم پر کشد ازاین قفس  

میشکا ل هف کن به هفت لشکر زدل   ###   تا فراموشم شود دنیای ول

من به یا د شهر ماندم بی قرار  ### من هنوز آنجا به یادم یادگار 

 من هنوز هم پا توقم بابا علیست  ### من هنوز آنجا سکویم صندلیست 

 با آباجی من هنوزم هم کلام   ###   بر لبش خنده چو میکردم سلام 

 ای خوشا گر نوجوانی راه حل  ###  می شدم در شهر خود یک هم محل 

 ای خوشا رویای ما سازندگی  ###     میشد ازنو پرزنم با زندگی 

 ای خوشا کوتاه میشد این سخن  ###  میرسید از بوی جان جانی به تن 

شاعر آقای لطفی کریمی

آن شنیدم که عاشقی جان‌باز

آن شنیدم که عاشقی جان‌باز                وعـظ گفتی به‌خطـه شیراز

ناگهـان روستائیـی نـادان                 خالی از نور دیده و دل و جان

ناتراشیده هیـکل و ناراست                 همچو غولی از آن میان برخاست

گفت ای مقتـدای اهل سخــن             غـم کارم بخـور که امشب مـن

خـرکی داشتم چگونه خری               خری آراسته به‌هر هنری

یک دم آوردم آن سبک رفتار              بـه‌تفرج میانه بازار

ناگهانش زمن بدزدیدند               زین جماعت بپرس اگر دیدند

پیر گفتا بدو که‌ای خرجو             بنشین یک زمان و هیچ مگـو

پس ندا کرد سوی مجلسیان             که اندرین طایفه ز پیر و جوان

هرکه با عشق در نیامیــزد             زین میانه به‌پای برخیزد

ابلهـی همچو خــر کریه ‌لقا             زود برجست از خـری برپـا

پیر گفتش توئی که در یاری            دل نبستی به‌عشـق؟ گفت آری

بانگ برداشت گفت ای خـردار            هان خرت یافتـم بیار افسار

                                       عراقی

این جهان بر مثال مرداری است
کرکسان گرد او هزار هزار
این مر  آن  را  زند همی مخلب
آن   مر این  را همی زند منقار
آخرالامر  بر پرند همه
وز همه باز ماند این مردار

                   حکیم سنایی غزنوی

بزرگداشت فردوسی بزرگداشت تبارایرانی است

اسطوره ها از ارکان فرهنگی هرقوم وتباری می باشند وتوسط افراد آفریده نمی شوندو در پیشینه  وگذر تاریخ هرسرزمین شکل می گیرندامافردوسی شاعر بزرگ پارسی سرا با کلام شیوای خود براستی اصالت وتبار وتاریخ فرهنگ وارزشهای غنی ایران را در قالب اسطوره های انسانی به شکلی باشکوه واعجاز آمیز انعکاس داده است .با توجه به تاکید این شاعر گرانمایه برخردوحکمت بی مناسبت نیست در روز ملی فردوسی با کلام او هم ساز شدن          

   کنــون تا چه داری بیار از خرد  *    که گوش نیوشنده زو برخــورد

  خــــرد افسر شهریــاران بـــود *    خــــرد زیــور نـامداران بــــود

  خـــــرد زنده جـاودانی شنـاس *    خـــرد مـایه زندگانی شناس

   کسی کو ندارد خرد را ز پیش *     دلش گردد از کرده خویش ریش

  هشیــوار دیــوانه خوانـــــد ورا  *     همان خویش بیگانه خواند ورا  

 ازویـی بهـردوسـرای ارجمنــد*    گسسته خـردپــای داردبه بنــد

 خردچشم جانست چون بنگری *    تـوبی چشم شادان جهان نسپری

 همیشه خــرد را تو دستــور دار *    بــدو جــانب از ناســزا دور دار

 زهر دانشی چـون سخن بشنـوی *    ز آمـوختن یک زمــان نغنــوی

 چــو دیدار یابی به شاح سخن *    بــــدانی که دانش نیــــاید بـه بن

                                                        فردوسی

مهر ایران زمین

=== مهر ایران زمین ====

اگر ایران بجز ویران سرا نیست
من این ویران سرا را دوست دارم
اگر تاریخ ما افسانه رنگ است
من این افسانه ها را دوست دارم
نوای نای ما گر جانگدازست
من این نای و نوا را دوست دارم
اگر آب و هوایش دلنشین نیست
من این آب و هوا را دوست دارم
به شوق خار صحراهای خشکش
من این فرسوده پا را دوست دارم
من این دلکش زمین را می پرستم
من این روشن سما را دوست دارم
اگر بر من ز ایرانی رَوَد زور
من این زورآزما را دوست دارم
اگر آلوده دامانید اگر پاک
من ای مردم شما را دوست دارم

شعر از پژمان بختیاری

سرو

حکیمی راپرسیدند:چندین درخت نامور که خدای عزوجل آفریده است و برومند هیچ یک را آزاد نخوانند مگر سرو را که ثمره یی ندارد .دراین چه حکمت است؟

گفت : هردرختی را ثمره معین است که به وقتی معلوم به وجودآن تازه آید و گاهی به عدم آن پژمرده شود و سرو را هیچ از این نیست و همه وقت خوش است و این است صفت آزادگان!

                                  برگرفته ازگلستان سعدی

به سرو گفتند چرا میوه نمی آری              بگفتا که آزادگان تهی دستند

                                                                        ناصرخسرو

شعرمسجدسلیمان ازاستادشهریار

زیبایی های بهار مسجدسلیمان
---------------
به خوزستان زمستان راچه کاراست            که درمسجدسلیمان نوبهاراست
صلازدبامنش باغ وبهاران                 که بلبل چون گلم برشاخساراست
نگارین دخترطبعی است بامن             که ازهرسو هزارش خواستگاراست
ندانم دل سپردن باکدامین              که یک دل دارم ودلبرهزاراست
غمی چون کوه پس قلعه است بامن                   ازآن سیل سرشکم آبشاراست
دراینجاچشم چاه نفت ایران                چه چشمی کزکرم چون چشمه ساراست
بلی این کان وکانون طبیعت                 هنوزدست دل گوهرنثاراست
به نخلستان صلای کامرانی است               که نخل ازشهدکارون کامکاراست
به تبریزاست یخبندان واینجا               چه آبی وهوایی خوشگواراست
به چشمک انعکاس رودکارون               توگویی نرگس مخموریاراست
به سان آسمان پرستاره                 شب کارون چه پرنقش ونگاراست
به سحرآمیزی کارون اگرهست             گذشت وسرگذشت روزگاراست
نه تنهاحوزه مسجدسلیمان                 که دنیاازسلیمان یادگاراست
به نیکی کوش تاجاویدمانی               که نیکی ازصفات کردگاراست
دراینجاسیلسودوثروت نفت             چوکارون تل وگنجی شاهواراست
امیدنسل آینده است وایران              بدین سرمایه اش امیدواراست
مراپیرانه سرباری ببخشید                 که اینم ازجوانان انتظاراست
اگرچه بعدمن زین مهمانی             به روی میزبانان شرمساراست
ولیکن میزبان راهم ستم نیست              که خودمهمان شعرشهریاراست.