نوشته قولیست که قلم در آن بمنزله زبان است وخط راست در آن بمنزله آواز کشیده است و شکل های حروف درآن بمنزله لوح است و نگارپذیر، به همین دلیل نوشته بر او دیر بماند.

شرف نوشته هم چنان است که نوشته قولیست پابرجای و تا خط برجای است ، آن قول از نویسنده به آواز برجای باشد.پس نوشته قولی است قائم بر ذات خویش ،هرچند گوینده آن خاموش گشته باشدوآنکه چیز می نویسد منکر نوشته خویش نتواند شد ،چنانکه اگرکسی آواز او را شنوندگان همی شنوند منکر قول خویش نتواند بود.

                                                         ناصرخسرو