نرم نرمک می رسد اینک بهار

بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک

شاخه های شسته، باران خورده، پاک

آسمان آبی و ابر سپید

برگ های سبز بید

عطر نرگس، رقص باد

نغمه شوق پرستوهای شاد

خلوت گرم کبوترهای مست

نرم نرمک می رسد اینک بهار

خوش به حال روزگار

خوش به حال چشمه ها و دشت ها

خوش به حال دانه ها و سبزه ها

خوش به حال غنچه های نیمه باز

خوش به حال دختر میخک که می خندد به ناز

خوش به حال جام لبریز از شراب

خوش به حال آفتاب

نرم نرمک می رسد اینک بهار

خوش به حال روزگار

ای دل من، گرچه در این روزگار

جامه رنگین نمی پوشی به کام

باده رنگین نمی نوشی به جام

نقل و سبزه در میان سفره نیست

جامت از آن مِی که می باید تهی است

ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم

ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب

ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار

نرم نرمک می رسد اینک بهار

خوش به حال روزگار

گر نکوبی شیشه غم را به سنگ

هفت رنگش می شود هفتاد رنگ

ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم

ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب

ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار

نرم نرمک می رسد اینک بهار

خوش به حال روزگار

***فریدون مشیری***

افق روشن

روزی که کمترین سرود

                                     بوسه است

وهرانسان

برای هرانسان

 برادری ست

روزی که دیگردرهای خانه شان رانمی بندند

قفل

        افسانه ایست

وقلب

       برای زندگی بس است .

روزی که معنای هرسخن دوست داشتن است

تاتو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی.

روزی که آهنگ هر حرف زندگی ست

تامن به خاطر آخرین شعر رنج جست وجوی قافیه نبرم

روزی که هرلب ترانه ایست

تاکمترین سرود بوسه باشد.

روزی که تو بیایی  برای همیشه بیایی

ومهربانی  با زیبایی  یکسان شود.

روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان  دانه بریزیم...

*

ومن آن روز راانتظار می کشم

حتی روزی

که دیگر

     نباشم.

****** احمدشاملو******

کسی می آید

کسی می آید

کسی که دردلش باماست درنفسش باماست درصدایش باماست

کسی که آمدنش رانمی توان گرفت ودستبندزدوبه زندان انداخت

کسی ازباران ، ازصدای شرشرباران ،ازمیان پچ پچ گل های اطلسی

کسی ازآسمان توپخانه درشب آتش بازی می آید

وسفره می اندازد

ونان راقسمت می کند

وپپسی راقسمت می کند

وشربت سیاه سرفه راقسمت می کند

وروزنام نویسی راقسمت می کند

ونمره مریض خانه راقسمت می کند

وچکمه های لاستیکی راقسمت می کند

وهرچه رابادکرده باشدقسمت می کند

                 وسهم ماراهم می دهد

من خواب دیده ام

                                     فروغ

روستای سرتنگ دولاب -مسیرقلعه زراس -۳۵ کیلومتری مسجدسلیمان

 

فریاد

فریاد

 ----------------

سال ها هست که من گم شده ام

وبه دنبال خودم می گردم

تف به من باد که فریاد نسنجیده زدم

تاکه مجبوربه تاوان مکافات شوم

دادوبیداد زمن ای فریاد

بکُشیدم جماعت

چه حماقت کردم

که نپرسیده ونادانسته

پا در راه عبث بنهادم

ونسنجیده وگمشده فریادزدم

دوست دارم اکنون

بنشینم به کناردل دریا شادان

وبه خورشیدمعلق شده ازسقف امید

خیره شوم

دست هاراتا وسعت عرش

به فراخی افق بازکنم

برکشم ازته جان فریادی

که صدایش برسد تا جایی

که بود فردایی

وبگویم همه شان را

ازکور و زکر

من پشیمان شده ام

دوست دارم بزنم فریادی

نه ازآن فریادی

      که ازاین فریادی

*** غلام رضایی میرقاید ازمجموعه شعر باران به صفحه تاریک ***

گرامیداشت طلایه دارشعربختیاری

افسرئی فخر بسه سی تو که بعد از مرگت

اسم لُر تا به ابد زنده ز اشعار تونه

هیجار 

واینگونه بود پیدایش طلای سیاه

وبدینگونه بود که شهرم را شناختم دیاری که برایم تابستان طاقت فرسا را مانند زمستانی ملایم می نمود وارزش هر تپه ای که گوسفندان  به چرای آن می رفتند به اندازه چاه نفتی بود که ارزانی دیگران می شد ومن یافتم .آنچه را که می دیدم وجود نداشت وبا غبار چاهی که آتش می گرفت خورشید را از دست می دادم ودوباره غروبی غم انگیز را تجربه می کردم غروبی را که من می گویم دیگر طلوعی نبود .ودیدم که چگونه علفهای قابل خوردن خشک می شوند وگوسفندان بدون دندان پوزه بر خاک می مالند وبوی گاز را استشمام می کنند وباز غم انگیز شد داستان زندگی من وشهر مسجد بی سلیمانم با نگین گمشده حضرت سلیمان که ما نتوانستیم آنرا پیدا کنیم ودیگران دیدند .

در سال 1280رخ داد آنچه را که با بی عقلی شاه دیگری که می خواست مملکت آبادی داشته باشد ونمی دانم که با کدامین گناه شهرم را به زیر سلطه ابر شیطان قرن برد وهرچه خواست بگیرد پرداخت کرد .

وهرگلیمی را آب داد تا اقلیمی را بخشکاند ونیز دیدم آنچه که نباید ببینم در 1287بود در میدان نفتون شهرم ، سر می بریدن به گناه داشتن خون سیاه ودیدم با برادرانم چه کردند آنچه را که مال خودمان بود ودیگری می برد ومن وما نظاره می کردیم وحسرت نوش جان. مثل ماسه گرفتن کارون شد آب داشت ولی گداری در پی نبود ، ماهی داشت ولی به تور نمی آمدند واز قلاب فراری . کشتی داشت اما به گل نشسته وبدون ناخدا وحتی بدون بلم ران .

1292بود که برا درانم را به آبادان بردند برای تسویه نفت نه تصفیه  تا زحمت آلودگی هم درکشورشان نباشد واینبار نیز من باید تحمل میکردم .آنها طلای ناب رامی خواستند فقط  عیار24 ،بر گرفته از پالایشگاه من وبرادرانم ولی دیگر کسی نماند حتی عبدالرحمان وعبدالزهراو...

اما فریادی آمد از دور بود وخیلی دیر ،از پشت کوهها وتپه ها ودشت ها، می گویند سال 1329خورشیدی بود. تاریخ ثبت کرد ولی چه فایده من که هنوز خورشید را نمی بینم گفتم ما خودمان می خواهیم که باشیم گفتند سخت است گفتیم می خواهیم باشیم به سختی زاگرس و نه برفهای دامنه آن  گفتند سخت تر. برادرانم نیز گفتند بعد اشک ریختیم سیاه بود ولی ماشین نداشتیم جاده ای برایمان گذاشتند بدون علامت خطر قطاری دادند بدون ریل ولی ما رفتیم با برادرانمان ،گرچه گاهی سقوط می کردیم ولی رفتیم گرچه گاه اولین بودیم  اما آنها جلوتر بودند سال 1340بود گاز را بردند اما بدون سیلندر راه طولانی بود .گفتند برادرانم درراه اند و می آیند سال 1357بود آنها آمدند ما خوشحال شدیم ولی از کنارنمان گذشتند . ما ماندیم با همان غروب غم انگیز ما ماندیم  باغرورگذشته هامان وما ماندیم  و رویاهامان وشهرماندو...

امان ا...شیخ رباطی

1280بستن قرارداد کنسرسیوم محمد علی شاه

1287اولین چاه نفت میدان نفتون مسجدسلیمان

1292 احداث پالایشگاه آبادان

1329ملی شدن صنعت نفت

1340قرار داد بردن گاز از مسجدسلیمان

1357انقلاب اسلامی 

روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد

و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت

روزی که کمترین سرود بوسه است

و هر انسان

برای هر انسان

برادری است

***

و من آن روز را انتظار می کشم

حتی روزی

که دیگر

نباشم

                                  احمد شاملو

تقدیم به اساتیدبزرگواردبیرستان سینا

روز وصل دوستداران یادباد       یادبادآن روزگاران یادباد

با خیال تو چه سازم که به مو جنگ اکنه            هی فشارم اده و هی دلمه تنگ اکنه

ئی قدر اشک بریزم که دلت نرم آبو                تا بفهمی که اوُهم رخنه منه سنگ اکنه

دل چی آینه خمه دادُ مت اما بت اگم              بـیـوفائی فقط ئی آیـنـنـه زنگ اکنه   

چکنم نهله دلم او تو دیه دیر آبوم                     عزممه سست اکنه، پای منه لنگ اکنه  

بنیر چند یو خین کرده منه قلب مو که                 چکهً خین دلم پاک جوممه رنگ اکنه  

سر عشقه که به مو حرف نزیده یارم                  مو افهمم که دلس هی دلمه بنگ اکنه

افسر از  وضع  خوس  و  خلق  خدا  دلتنگه            که چینو باخوس وبابخت خودس جنگ اکنه

                                           ***داراب افسربختیاری ***

نمیدانم پس ازمرگم چه خواهد شد

نمی خواهم بدانم کوزه گرازخاک اندامم چه خواهد ساخت  

 ولی بسیارمشتاقم, که ازخاک گلویم سوتکی سازد,

        گلویم سوتکی باشد,

                    بدست کودکی گستاخ وبازیگوش و

                                                    اویکریزوپی درپی

دم خویش رابرگلویم سخت بفشارد  و خواب خفتگان خفته را آشفته ترسازد,

                 بدین سان بشکند در من,

                                              سکوت مرگبارم را

***  دکترعلی شریعتی***

بگذار

مهربانتر از یاد روم

که اینجا در کنار خاموشی من

هزار ناله  غمگین

       می روید

               ازگلو

اینجا

کنار سلول من

پوست هایی ست

که زخم های کبود دارند!

آه ...چگونه بگویم

عرف این پاییز دیوانه را

اینک که با تمامی یقین

لگدکوب این آغاز می شوم

آه ...اکنون

پلک در اطمینان تو می بندم

ای آرامجای گور.

==== یارمحمداسدپور ===

اسب

دردشت بی علف

اسبی

پوزه می ساید

  برلوله ی سیال سیاه

     وبه یادستیغ برفی کوه

             شیهه می کشد

افسوس که

ازسال های دور

جزنشانی برپهنه وهن

باقی نمانده است.

ای کاش

         دراین کوره راه

بیدارباش فردا

  قافله ی صبح دمان را

        به تقدیرخویش

آشناکند.

              ازمجموعه باران به صفحه تاریک غلام رضایی میرقاید

سرو

حکیمی راپرسیدند:چندین درخت نامور که خدای عزوجل آفریده است و برومند هیچ یک را آزاد نخوانند مگر سرو را که ثمره یی ندارد .دراین چه حکمت است؟

گفت : هردرختی را ثمره معین است که به وقتی معلوم به وجودآن تازه آید و گاهی به عدم آن پژمرده شود و سرو را هیچ از این نیست و همه وقت خوش است و این است صفت آزادگان!

                                  برگرفته ازگلستان سعدی

به سرو گفتند چرا میوه نمی آری              بگفتا که آزادگان تهی دستند

                                                                        ناصرخسرو

به یادشادروان منوچهرآتشی

....

اسب سفید وحشی!
شمشیر مرده است...
خالی شده است سنگر زین های آهنین
هر دوست کاو فشارد دست مرا ز مهر
مار فریب دارد پنهان در آستین.

اسب سفید وحشی!
در قلعه ها شکفته گل جام های سرخ
بر پنجه ها شکفته گل سکه های سیم
فولاد قلب ها زده زنگار
پیچیده دور بازوی مردان طلسم بیم.

اسب سفید وحشی!
در بیشه زار چشمم جویای چیستی؟
آنجا غبار نیست, گلی رسته در سراب
آنجا پلنگ نیست, زنی خفته در سرشک
آنجا حصار نیست, غمی بسته راه خواب.

.....

اولین لکوموتیوران ایران

   
     
    یکی‌ از هشت‌ لوکوموتیوران‌ راه‌آهن‌ مسجدسلیمان‌ در 109 سالگی‌ حیات‌ خود، به‌ دنبال‌سیاست‌ دولت‌، مبنی‌ بر توسعه‌ی‌ خط ریلی‌ کشوربه‌ احیای‌ مجدد راه‌ آهن‌ در این‌ شهر می‌اندیشد.در سال‌ 1301 خورشیدی‌ در زمانی‌ که‌ جاده‌اهواز، مسجد سلیمان‌ هنوز ساخته‌ نشده‌ بود وشرکت‌ چوب‌ برای‌ حمل‌ و نقل‌ اموال‌ خود خطراه‌آهن‌ به‌ طول‌ 58 کیلومتر از محلی‌ به‌ نام‌ (درخزینه‌) تا مسجد سلیمان‌ احداث‌ کرد. (مرادفرضی‌ کاهکش‌) از اولین‌ سال‌ تاسیس‌ این‌ خطراه‌آهن‌ تا سال‌ 1323 خورشیدی‌ با ورودسربازان‌ هندی‌، انگلیسی‌ و متفقین‌ به‌ ایران‌ که‌مصادف‌ شد با برچیده‌ شدن‌ راه‌آهن‌ در این‌ شهر،مشغول‌ به‌ کار شد. وی‌ که‌ سال‌ 54 به‌ عنوان‌ کارگرو کارمند فنی‌ در استخدام‌ شرکت‌ نفت‌ بود هم‌اکنون‌ با حقوق‌ بازنشستگی‌ 80 هزار تومان‌، درماه‌، دارای‌ 12 فرزند و 60 نوه‌ است‌. (عباس‌شهنی‌) مولف‌ کتب‌ (تاریخ‌ مسجد سلیمان‌)می‌نویسد: (مرادخان‌ شاید تنها کسی‌ باشد که‌ ازنسل‌ اول‌ صنعت‌ نفت‌ ایران‌ باقی‌ مانده‌ است‌. او با109 سال‌ بیشترین‌ شانس‌ زندگی‌ پس‌ ازبازنشستگی‌ را داشته‌ و هم‌ اکنون‌ در زادگاه‌خودزندگی‌ می‌کند.) مراد فرضی‌ کاهکش‌ با اشاره‌ به‌این‌ که‌ مسجد سلیمان‌ 8 راننده‌ ی‌ قطار داشته‌ وروزانه‌ 5 قطار در آن‌ مسیر تردد می‌کرد،می‌گوید: من‌ راننده‌ قطار شماره‌ی‌ پنج‌ بودم‌ واین‌ قطار مانند قطارهای‌ دیگر در ایستگاه‌های‌ مل‌کریم‌، تمبی‌، 22 میل‌، 5 میل‌، 16 میل‌، بتوند وآبگاه‌ توقف‌ می‌کرد و ایستگاه‌ مبدا و مقصد هم‌(در خزینه‌) و (ریل‌ وی‌) بودند. مولف‌ کتاب‌(تاریخ‌ مسجدسلیمان‌) در این‌ زمینه‌ می‌گوید:(در آن‌ زمان‌ معدن‌ شن‌ و ماسه‌ شرکت‌ نفت‌ درتمبی‌ و بتوند واقع‌ بودند و قطار از این‌ محل‌ برای‌کالاهای‌ ساختمانی‌ بارگیری‌ می‌شد.)
    به‌ گزارش‌ خبرنگار ما (مجتبی‌ گهستونی‌) ازاهواز سال‌ 1926 میلادی‌ آب‌ مصرفی‌مسجدسلیمان‌ به‌ طور عمده‌ از رودخانه‌ کارون‌ واز طریق‌ (درخزینه‌) تامین‌ می‌شد که‌ خطوط لوله‌آن‌ در کنار راه‌ آهن‌ بود. مراد فرضی‌کاهکش‌ بااشاره‌ به‌ این‌ که‌ در چند دهه‌ی‌ پیش‌ در این‌ شهرپیش‌ از این‌ که‌ جاده‌ ایی‌ برای‌ تردد خودرو بوده‌باشد، راه‌آهن‌ وجود داشته‌، امیدوار است‌ که‌ باتوسعه‌ی‌ جاده‌ی‌ مسجد سلیمان‌ به‌ شهرکرد،اصفهان‌، خط راه‌آهن‌ مسیر اهواز به‌ شهرکرد واصفهان‌ نیز از طریق‌ مسجد سلیمان‌ به‌ یکدیگروصل‌ شود تا شهر محروم‌ مسجد سلیمان‌ از انزواخارج‌ گردد. وی‌ درباره‌ی‌ برچیده‌ شدن‌راه‌آهن‌ مسجد سلیمان‌ می‌گوید: با توسعه‌ صنعت‌نفت‌ و ایجاد انبارهایی‌ در آبادان‌ و اهواز وآغاجاری‌، تاسیسات‌ راه‌آهن‌ مسجد سلیمان‌ ازسال‌ 1323 به‌ تدریج‌ برچیده‌ و میان‌ بندرماهشهر و آغاجاری‌ به‌ کار گذاشته‌ شد. این‌ درحالی‌ است‌ که‌ هنوز بقایای‌ خطهای‌ راه‌آهن‌ درمیان‌ تپه‌ها و در جای‌ جای‌ شهر دیده‌ می‌شود. به‌واسطه‌ی‌ متروکه‌ شدن‌ راه‌ آهن‌ مسجد سلیمان‌سرانجام‌ ریل‌های‌ باقی‌ مانده‌ یکی‌ پس‌ از دیگری‌توسط مردم‌ از جای‌ کنده‌ و یا در ساختمان‌ سازی‌به‌ کار گرفته‌ شد و یا برای‌ شخم‌ زدن‌ زمین‌های‌کشاورزی‌ بر پشت‌ گاوها و الاغ‌ها گذاشته‌ شد و به‌قول‌ مولف‌ کتاب‌ (تاریخ‌ مسجد سلیمان‌)، اکنون‌بعد از سال‌ها هنوز مسیر خط، زیر سازی‌ ریل‌های‌برجای‌ مانده‌ از راه‌آهن‌، حسرت‌ و اندوه‌ در جان‌ایرانگردان‌ و شهروندان‌ می‌اندازد و شهر زیر رادر حافظه‌ها تداعی‌ می‌کند:
    از کاروان‌ چه‌ ماند جز آتشی‌ به‌ منزل‌
    کافی‌ست‌ به‌ مسجد سلیمان‌ بروی‌ و از ریل‌ وی‌،چشمه‌ علی‌ و نفتون‌ و... بگذری‌ تا به‌ هشت‌ بنگله‌برسی‌. آن‌جا سراغ‌ مردی‌ را می‌توان‌ گرفت‌ که‌ ازدهه‌ 20 دیگر سوار وسیله‌ نقلیه‌ای‌ که‌ زمانی‌راننده‌ی‌ آن‌ بود نشده‌ است‌. مراد فرضی‌ کاهکش‌از (مستتراسکات‌) به‌ عنوان‌ رییس‌ کل‌ انبارهاراه‌آهن‌ و لوکوموتیورانان‌ نام‌ می‌برد و ازمعصوم‌علی‌ زراسوند، حافظ ململی‌، عزیزاله‌خسروی‌ و حمید عرب‌ به‌ عنوان‌ لکوموتیورانان‌ واز حاجت‌گندایی‌ و فتحی‌ چهارلنگ‌ به‌ عنوان‌سوزنبان‌ نام‌ می‌برد. مشهدی‌ کریم‌، شه‌ پوش‌،بابادی‌ و یدا...کاهکش‌، سبز علی‌وند، آشارضابابادی‌، شیخ‌ امین‌ و خان‌ صاحب‌ هندی‌ دیگرهمکاران‌ مراد فرضی‌ کاهکش‌ بودند که‌ با وی‌ کارمی‌کردند. مراد فرضی‌ کاهکش‌ با این‌ که‌ بیشترفرزندان‌ او از مدارج‌ عالیه‌ برخوردارند و عمدتادر رشته‌ی‌ پزشکی‌ تحصیلات‌ خود را سپری‌کرده‌اند، می‌گوید: (آرزو دارم‌ در این‌ شهر ومحله‌ برای‌ فرزندان‌ و همشهریان‌ خود به‌ رسم‌یادگار و رسم‌ خدمت‌ به‌ مردم‌ دوست‌ داشتنی‌مسجد سلیمان‌ دو باب‌ درمانگاه‌ و داروخانه‌احداث‌ نمایم‌. مراد فرضی‌ کاهکش‌ که‌ از سال‌63 تاکنون‌ دیگر کار دولتی‌ انجام‌ نمی‌دهد وبازنشسته‌ است‌ به‌ کشاورزی‌ می‌پردازد و در محله‌هشت‌ بنگله‌ مسجد سلیمان‌ زندگی‌ می‌کند

==نقل ازمجله خانواده سبزشماره ۱۴۴===

بهار چم آسیاب - ۵ کیلومتری مسجدسلیمان

عاشقانه برای بعدباران

عاشقانه برای بعدازباران

آسمان آمد و

آهسته زیر گوش ماه

ازچیزی سخن گفت انگار.

ماه آمد و

پرده پرده کنارکوچه نشست

ازچیزی سخن گفت انگار

کوچه

کوچه بی کبوتر حتی

رو به روشن ترین پنجره آمدو

ازچیزی سخن گفت انگار

چیزی ، رازی ، حرفی ،سخنی شاید:

سربسته ازچراغی

شکسته  هزار پاییز بی پایان،

که فقط باد

خاموشی خزانی اش رامی فهمید،

که فقط بادمی دانست

درون رهگذرخسته این سال ها

چه می گذرد.

کوچه ، پیر

درخت ، پیر

خانه ،پیر

من ...پیر و

گلدان بالای چینه که پرغبار!

اگرمرده ای

بیاومراببر،

واگرزنده ای هنوز،

لااقل خط وخبری ،

رد ورویایی ،

چیزی ، خوابی ، خیالی ...بی انصاف

 === سیدعلی صالحی===

از رفته

هرنقش کهنه گریه یی دارد

چون چهره ای که فرسوده است
باچوبدست ساده اش

وقصه می کند
از برج و دره های سبز
از صبح و شام وگوسفندان

و قصه می کند
از شام خرمن کوچک
ودل می دهدبه آن کسی
که از ولایتش دوراست
و هر لحظه
 سپیدتر گیسوش

چون زلف گریه سار
هرنقش کهنه گریه یی دارد.

=== هرمز علیپور ازمجموعه  نرگس فردا ====

دوندال

دوندال یکی ازاشکال سوگ سروده هایااصطلاحاگاگریوه می باشدکه درآن خواننده نه باصدایی رسابلکه به آرامی وبرای دل خودسروده های غمگین راسرمی دهدتاشایدبدینگونه بابیان احساس وزمزمه حزن انگیز سروده ها غم هاوآلام درونی خودراسبک کندمعمولادوندال پیش درآمدگاگریوه است که درمجالس عزا و یا محافل عاطفی برای شروع سوگ سروده یاگاگریوه خوانی خوانده می شودوآرام آرام باسر دادن آن نغمه های غم آغازمی شود

دل پردرد وغمم دوندال  نید به  کارس
   ار  نبو دوندال  نیریسه  غوارس

نمایی ازمسجدسلیمان

 

مشک وملارت را

که به بلندای آسمان بود

چه آسان برچیدی

تا در هجوم لین ها

که شانه به شانه از راه رسیدند

بهونی بر پا نماند

***
بر پا کن !

بهونی به گسترهء جهان

تا شیت کمپانی گم شود

در هیاهوی زنگوله و گوسفندان

***

چه از پشت تخته سنگها سرک میکشی

همچون گرگراکان پیر.

====محمدمرادیوسفی نژاد====
باتشکرازکاوه

رویای مردبینوا

 

شایدشبی فرارسد

که درکهنه دیاری

آسوده می بنوشم

وخشنودبمیرم ،

چراکه بردبارم

اگرکه دردم آرام گیرد،

اگرمرا زری باشد

به شمال روم یابه تاکستان؟

وه که رویاچه منفوراست ،

چراکه یکسرنقش برآب است!

واگرزمانی باز

همان مسافرپیشین شوم ،

هرگزدرِمهمانسرای سبز

برمن گشوده نمیشود...

             آرتوررمبو  ازکتاب زورق مست 

چهره باخود

ومی نشیندچون روز
چون آن پرنده ای که عاشق نیست
وشکل گیسوانش رابادمی برد.
می دانداین چنین که به گشت ست
باماه وگفته هاش نمی ماند
ودست هاش
اکنون که چهره با خود آورده ست
چون شکلی ازشبان
دورندوگریهساز

==هوشنگ چالنگی==

 جرج مایتو آرامز معتقداست : فکر شما بیش از هر چیز دیگری در زندگی تان معنا دارد. بیش از درآمدتان ، بیش از جایی که زندگی می کنید ، بیش از موقعیت اجتماعی شما و بیش از آنچه دیگران درباره شما فکر می کنند. مشکلات سنگ محک شما هستند. به خود شما نشان می دهند که چطور فکر می کنید و چند مرده حلاجید.جالب اینکه انیشتین معتقداست هیچ کاری دردنیاسخت ترازفکرکردن نیست.

کورانه

کورانه
انگشت به دهان می گیرم
درحجامت مرگ
برای گیسوان توکه بادمی خورد.
که جوان می مانی به باغ
بعدازمن.

دلم برای زنده بودنم می گیرد
دلم برای بهارسی سالگیت.

چه کودکانه
درمعبرقبر
می گریم .
داریوش اسدی کیارس ----ازمجموعه شعرطعم دهان سیب