شعر؛مرده براسب ؛

به چرخشی کوتاه
ببین که مرده ام براسب
بانفس هام
خشکیده دربوی خیس یال
گاوزبانی براسبم بگذاروگورم را
بپوش ازسم های پیگرد
ازشانه های تکیده روبرگیر
نگوکیستی
ازگردونه می دانم که تاریکم می کند
نام های روشن کوتاه را
ازغبارپلکم می شناسم
جهان چه بود
جزارابه ای که دنبال می کندبااین رازها
سرنخواهی برد
دهان های بی نام و
دلشوره های کوچک سوسن را
ودرخوابی نیمروزی
پراکنده می شوی
ازرایحه ی نفسهایی کوتاه
کاین پیشانی خاموش
چه زیبا
سفر می آراست
به راههایی یادرونده درمن

درتوخانه می گیرم ابر
باآذرخشی ازسینه ام
تابی نام ترازهمیشه
سفرکنم 
                           شعرازسیروس رادمنش 
====بی نام ترازهمیشه====

بااین رازها
سرنخواهی برد
دهان های بی نام و
دلشوره های کوچک سوسن را
ودرخوابی نیمروزی
پراکنده می شوی
ازرایحه ی نفسهایی کوتاه
کاین پیشانی خاموش
چه زیبا
سفر می آراست
به راههایی یادرونده درمن

درتوخانه می گیرم ابر
باآذرخشی ازسینه ام
تابی نام ترازهمیشه
سفرکنم