رستگاری ما

گل آن گلدانیم

سرو آن سامانیم

که در او ریشه ماست

ما غریبیم در این آبادی

ما اسیریم در این آزادی

چند گاهیست که از راه دراز

به تماشای نسیم آمده ایم

به تماشای کویری که

                        ز همت سبز است

ز تکاپو سرشار

           وز اندیشه

                   بهار

ماغریبیم در این آبادی

دل ما اینجا نیست

دل ما آنجاییست

               که در او ریشة ماست

راستی

ما به چه کار آمده ایم ؟

پی بیداری

                شبنم

                 نور

پی پر بار شدن

                  باریدن

پی خورشید شدن

                تابیدن

پی آبادی ویرانی خویش

پی آزادی زندانی خویش

پی سامان پریشانی خویش

پی جبران پشیمانی خویش

                   ماغریبیم در این آبادی

                   ما اسیریم در این آزادی

جای ما اینجا نیست

                     جای ما آن جاییست

                                            که او در ریشه ماست

باز باید برویم

             باز کاشانه خود را

                    باید آباد کنیم

خاک ما تشنه باریدن است

ما سزاوار تقلای خودیم

رستگاری صدفی نیست

                          که آن را موجی

بکشد تا ساحل

و در او مرواریدی باشد

                              غلطان

                              نایاب

هیچ صیاد زبر دستی نیز

باز بی تور و تقلا حتی

ماهی کوچکی از دریایی صید نکرد

ما سزاوار تقلای خودیم

هر چه ویرانی از تیشه ماست

رستگاری

             شادی

آبرو

            آبادی

آرزو

             آزادی

همه از رویش اندیشه ماست

باز باید برویم.....

خاک ما تشنه باریدن ماست

                                                          مرحوم مجتبی کاشانی