پیش از آن که بپو سم

در تنهائی سپیدم کسی ست

 که می آویزمش به ماه

با حجمی از غصه و

 دستی از جانب آب

تا قطره قطره ببا رد از چشم آسمان

به خواب گیاهی ستاره ای که غمگین است ٬

پیش از آن که بپوسم

 از این رو دخانه می گذرم

 با صدایی که بوی « بنفشه » دارد

می خوانم آن پرنده را

که می دود در زخم

    تا مرگ را شرمگین کند .

*** آریا آریا پور ***