کرشمه ی لیلا

 رخساره ی جهان

امروز مکدر است

ازخشم تو وقهر من

چه زمانه سنگینی ست

نه دلی می تپد به شوق

نه لبی ز خنده گشوده می شود

باید به ناز اکنون

ازپی خورشید گشت

تابرآید به صلح چون صبح

که بغض طلوع را

در گلویمان بشکند

مگر نگفته بودی

امروز آغاز کهنگی ست

وماهواره های آسمان

رنج های میانه ی خاور را

برسیمای غرب می بارد

تا کودکان بور

با چشمان آبی حیرت

بی تابی کنند

پس چرا

عموی دروغینت سام

این تصویر مکدر را

از ستون حوادث می چیند

که هیچ دستی را

یارای بازیافتنش نیست

چه غم غریبی ست خدایا

مر کرشمه ی لیلای مشرقی

به جلوه ای دوباره فضای ماهواره ای را

مفخرکند

ورنه

 هیچ منظر بلندبالایی

بی قراری دلم را نمی شکند

،،،،،،،،‌‌‌‌‌‌‌‌            غلام رضایی میرقاید