الا ای براورده چرخ بلند

چه داری به پیری مرا مستمند

چوبودم جوان برترم داشتی

به پیری مرا خوار بگذاشتی

همی زرد گرددگل کامکار

همی پرنیان گردد از رنج خار

دوتایی شد آن سرونازان به باغ

همان تیره گشت آن فروزان چراغ

به کردار مادر بدی تاکنون

همی ریخت باید به رنج تو خون

مرا کاش هرگز نپرورده ای

چو پرورده بودی نیازرده ای

بنالم زتو پیش یزدان پاک

خروشان بسر برپراکنده خاک

                     *** حکیم طوس فردوسی ***