مشایعت مرگ سیروس

   

یکی از پنج ستاره موج ناب غروب کرد.سیروس رادمنش شاعر پر آوازه ی شعر ناب، عاقبت با دغدغه های توامان شاعری در خانه ی پدری و گوشه ی عزلت ، با زمین خاکی وداع کرد. ودرزادگاهش هفتگل درخاک آرمید

سیروس رادمنش متولد ۱۳۳۴ در روستای بن آسیاب به دنیا آمد و در شهرستان مسجد سلیمان بالید. اما گوش او پر بود از خاطره ها و نغمه های کودکی اش در روستای بن آسیاب، در کنار گوراب ها و نیزارها، در کمر کش کوه ها به دنبال گوزنان و نوشیدن از چشمه ها و تلخاب ها.

خانواده او همه از تحصیل کردگان زمان خود بودند که عاقبت این فرزندشان عاشقی را پیشه کرد و به سلک شاعری پیوست. او در سال های 55 با گروهی از شاعران جوان به شعری روی آورد که بعدها موسوم به شعر ناب شد و جایگاه ویژه ای در شعر معاصر ایران به خود اختصاص داد.

وی در سلوک شعری خود، عرفان و عشق را با زبانی معاصر و با تکیه به رشته ای ناگسستنی به ادبیات غنی گذشته و نیز ادبیات مدرن اروپا پیوند داد. موسیقی در شعر وی جایگاهی خاص داشت تا آنجا که بسیاری از اشعارش با نام هایی از ترانه ها و سمفونی های بزرگ گره خورده است.

مرگ او بی شک فاجعه ای است باور نکردنی که اندوهی جانگداز را برای دوستان شاعرش به جای گذاشته است. وی هرگز تن به چاپ اشعارش نداده بود و همیشه می گفت: می خواهم پس از مرگ ام شعرهای من به چاپ برسد. 

 مجموعه‌ای از اشعار سیروس رادمنش با نام " جانب کلمات "  درشرف چاپ است

در کجای دل است

او که مینا‌های شکسته را به یاد می‌آورد

و طوفان آبگینه را

در طرحِ هزار دستانه‌ی آن قُمریانم

که رفتند و شاید نمی‌دانستند

که من نیز

به هر رفتنی ، "مشایعت مرگ خود " می‌گشتم

حالا :

در کجای دل است

او که می‌خواهد

پراشیده‌های رنگ و رنگ را

در بندهای جان ؛

مثل رخت و بخت

که سیاه : بر زین‌های نو عروسان مرگ !

ـ به راستی چه می‌خواهد ؟!