به بهانه ۲۴ بهمن سالمرگ فروغ فرخزاد

دلم گرفته است

دلم گرفته است

به ایوان می روم و انگشتانم را

بر پوست کشیده شب می کشم

چراغهای رابطه تاریکند

چراغهای رابطه تاریکند

کسی مرا به آفتاب

معرفی نخواهد کرد

کسی مرا به میهمانی گنجشکها نخواهد برد

پرواز را به خاطر بسپار

پرنده مردنی است

نگاه کن که غم درون دیده ام  

چگونه قطره قطره آب می شود  

چگونه سایه سیاه سرکشم 

 اسیر دست آفتاب می شود  

نگاه کن تمام هستیم  

خراب می شود
 شراره ای مرا به کام می کشد 

 مرا به اوج می برد  

مرا به دام می کشد  

نگاه کن  

تمام آسمان من پر از شهاب می شود
 تو آمدی ز دورها و دورها  

ز سرزمین عطر ها و نورها  

نشانده ای مرا کنون به زورقی 

 ز عاج ها ز ابرها بلورها  

مرا ببر  

امید دلنواز من
ببر به شهر شعر ها و شورها  

به راه پر ستاره می کشانی ام  

فراتر از ستاره می نشانی ام  

نگاه کن  

من از ستاره سوختم 

 لبالب از ستارگان تب شدم  

چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل  

ستاره چین برکه های شب شدم  

چه دور بود پیش از این 

 زمین ما به این کبود غرفه های آسمان  

کنون به گوش من دوباره می رسد  

صدای تو  

صدای بال برفی فرشتگان 

 نگاه کن  

که من کجا رسیده ام 

 به کهکشان به بیکران به جاودان 

 کنون که آمدیم تا به اوج ها مرا بشوی  

با شراب موج ها مرا بپیچ  

در حریر بوسه ات مرا بخواه  

در شبان دیر پا مرا دگر رها مکن
مرا از این ستاره ها جدا مکن 

 نگاه کن  

که موم شب  

براه ما چگونه قطره قطره آب میشود  

صراحی سیاه دیدگان من  

به لالای گرم تو  

لبالب از شراب خواب می شود
 به روی گاهواره های شعر من  

نگاه کن  

تو می دمی و آفتاب می شود