این دل که درمشت می فشرم

        شیپور تو می شناسد و

                       بامهمیزمرگ نمی جنبد

          مگر که ستارگان بی شکیب

                     ازقفای آسمان

                                 دوباره ی من بجویند

وقتی که فقط گلی

       در زمین دارم .

اینک
 در ازدحام اهن و دود
 حسرت اواز کبکی دارم
                               و
 
 سایه ء بلوطی   

شعرازآریا آریاپور

باتشکرازآقا محمدکه این عکس رابرایم فرستاده

نه

من پرمی کشم

وبه شیوه ی صبح

ازگلوی خشک این شب تیره

                      گذرخواهم کرد

تاپروانه ای بجویم

که به گردخون سبزم گردش کند

----- یارمحمداسدپور ------

مرثیه

وتوکه ترکه به اسبت زدی ورفتی

تاستاره را

به تیره ترین شب تقدیربسپاری

چوپانان دل برشته کوهستان

اندوهت راترانه می کردند

دیری ست دره های دهان گشادخاموشند

وازهمین جاده هاکه تو راصبح علی الطلوع بدرقه می کردند

نرینه ای خبرازبارش باران نیاورده است

ازدورکه نگاهت می کردم سنگ چین امام زاده ای بودی

که کفرهیچ رهگذری آلوده اش نکرده است

دیشب که باماه برنیامدی

کرناها رابرافروختند

سپیده دم که عاشقت یافتم

درشیب صخره هاجوباری ازگل سرخ می لغزید

توسپیدارمردی بودی

که امنیه ها یاغی ات می خوانند

بی آنکه بدانندشانه ات آبشخورگوزن های هراسان است.

------ شعرازکورش کیانی قلعه سردی -----

جایی ست برای خودش
آن جا
جایی که تمام کبوتران کوهی دنیا
به خواب رفته اند
 آن جا خانه ای هست
که هنوط هر ازگاهی
باز به خوابم می آید
خانه ای روشن تر از به راه
با همان طاقی نی پوش بلندش در باد
که بوی ریواس و رازیانه ی تر می داد
 و آسمانش همین جا نزدیک
 آمده بود بالای بام های بی باور ما
داشت مهره های تسبیح ستارگان را نخ می کرد
اجاق روشن بود
 مادر نان می پخت
سر رفتن شیر تازه
بوی سوختن سایه می داد به آفتاب
و دنیا بزرگ بود
 سایه ها بی پایان
 و دره ها
که پر از پری پروانه بسم الله باد
 تمام قصه های قشنگ خوش باور
از آن من بودند
 حتی حضرت سلیمان هر صبح می آمد
می رفت بالای کوه می گفت
 برای بهارزایی چشمه ها چراغ آورده ام
 و بوته های بهاری بوی بنفش آب و ستاره می دادند
در آن دورترین بی هر کجای ما
خدا از خواب هیچ قاصدکی طلب نداشت
 ماه
 دختر عموی عقد کرده ی رود و راه و سفر بود
 آب مزه ی غلیظ قند و پونه و پولکی می داد
یک نفر آواز می خواند
دنیا پر از ثروت شنیدن می شد
حتی دعای شب شکسته
قبول خواب ستاره می افتاد
آن دورها پونه زاری هست هنوز
پونه زاری پر از عطر آهوانی
که هر عصر تشنه می آمدند
به چشمه ی ریواس و رازیانه می رسیدند
 اما هر چه بو می کشیدند
دیگر از آن آدمی زاده ی پری وار دره ها
 ردی نبود
 باید بنویسم
 این بی هر کجا را
 ردی نیست
 رویایی نیست
 رازی نیست
تنها شاعری پشیمان دورمانده غمگین و بی بازگشت
که هنوزش هرازگاه
خواب خراب همان خانه را شاید

سیدعلی صالحی

کوچ

مشک و  ملارت  را

که به بلندای  اسمان   بود

چه  اسان  بر چیـــــــــــدی

تا در هجـــــــوم  (لینهــــا )

که  شانه به شانه از راه  رسیدنــد

بهونــی بر پــا نمانــد

***

بـر پــا کـــن

بهــونــی

به  گستـــــــــره  جهـان

تا  شیت  کمپانــی گــم   شـــــود

درهیاهوی زنــگـو لـه و گـو سفنــــدان

***

(نفت که امد و رفت   ۱۳۸۱  ) محمدمرادیوسفی نژاد

عاشقانه

آن که میگویددوستت دارم

خنیاگرغمگینی ست

که آوازش راازدست داده است.

               ای کاش عشق را

              زبان سخن بود.

هزارکاکلی شاد

درچشمان توست

هزارقناری خاموش

درگلوی من

                    عشق را

                      ای کاش زبان سخن بود

آن که می گویددوستت دارم

دل اندوهگین شبی ست

که مهتاب رامی جوید

                    ای کاش عشق را

                    زبان سخن بود

هزارآفتاب خندان درخرام توست

هزارستاره گریان

 درتمنای من.

                              عشق را

                              ای کاش زبان سخن بود.

**** شعر ازاحمدشاملو******

بنویس

بنویس

شایدروزی بکاردیگران آمد

بنویس من خاک پای کسی نبوده ام هرگز

بنویس چون چراغ واژگان افروختیم

                  تنهاشدیم بناگهان هریک

بنویس درچشم باران هاماسخت

                  عزیزبودیم

                          وچشم دیدن مارانداشت

علف به گرمسیروعلف به سردسیر

بنویس .چون این جهان که باکسی نمی ماند

من باواژگان خویش حتی نخواهم ماند

گزنددوست امانمی رودازیاد

                     که دشمنان مردند

بنویس

وان چه که باتوگفتم وتوبودی ومن

                             بنویس.

شعراز هرمزعلیپور

نفت طلا یابلا

      نفت که آمد و رفت

 در امتداد فراز و نشیب تپه ها

 کشیده خط و خطوطی ز لوله ها

 و در کناره

 کنار چادری سیاه

 زنی میدمد به آتش پهن گاو

 که آمیخته به بوی نان در هوا

 کودکی بیقرار از هجوم پشه ها

 به گرد چشم و بینی

 با تکه نانی در دست

 و آنسو تر سگی سیاه

 با طعنه دم میساید به لوله ها

 من در شگفتم ز همتباری از زنان شاه

 ثروت خود که ربوده بود زجیب ما

 چگونه در فرانسه بخشید به گربه ها؟!

 شکایت

         کنون ز نفت باید

                               که آمد و رفت

 سیاهیش ماند

                     به بخت زن و

                                       کودک و
                             
                                                  سگ سیاه.

<< محمد مراد یوسفی نژادی >>

معبر

غرقه به خونابه بنگرم

ای آسوده آرمیده بااستخوان های پراکنده

زیر تلوارهای خاک.

حالا تکه های فروپاشیده ازابریادت

معبر روزان من شده اند

هم اینست که بازمی گردم ازکوچه

درگریبان لباس های تو

زارمی زنم

شایدسفیدی تو

دربازوان آب فراموشم شود.

*** داریوش اسدی کیارس ***

برسینه سنگ ها

برسنگ هاچه نوشته اند

که سینه ها

اینسان

می سوزد از خواندن آن!

درکشاکش آه های من

همواره

کسی درپریشانی خودمی گرید!

خلقی که می رود

باچشمان منتظر

باورخواهدکرد

رازشگفت این جادو را!

اکنون بنگر

برسنگ ها

نام کسی حک می شود

اکنون بنگر!

***یارمحمداسدپور***

بایادپدرم

آن یارکزو خانه ماجای پری بود            سرتاقدمش چون پری ازعیب بری بود

یادش بخیروروحش شاد

mis

**mis**

۱۲۸۷ خورشیدی

ماهی درآسمان نبود

حتی ستاره ای

انفجار       

Oil…oil…oil...              

این فریادرینولدز بود

که پس ازآن

دارسی هم ازخداخواسته

سی دار

برفرازشهربرافراشت

تافرضیه تجسد و نفت را

برآیندگان

به اثبات رساند

***

کوچش آغازشد

وپدران

پایان خودراآغازکردند

باسکه های شاهی دردست

و مادران

گیسوان شلال خودرا

به آفتاب سپرده بودند

اما دریغادریغ

وخلاصه چپاول

همین سه حرف بیش نبود

که نبود

***

سال ۱۳۸۷

خورشیدی درآسمان نبود

وکودکان

درمیدان های سیاه نور

مرگ رابه بازی می گرفتند

تاشهر همچنان

دلخوش ازاختصار

سه حرف   mis

میان هجاهای بلندآتش ها

بسوزد

آه ای آتش جاویدان

ریشه هاتان

ازکجاست؟

****  رامین یوسفی  ****

برای وطن بمناسبت ۲۹ اسفند ومصدق

                                     وطن

وطن آوازی ست به دهلیز تو به تو

کز تقارن اندیشه وهراس

فریادمی شود

وطن طیفی ست ز نور

به روزنه ی صبح

که هرصدایی به نوایش

آغاز می شود

از چه بگویم ای عشق

عجب شب بلندی ست

اگرچه هنوز هم

چراغی می سوزد

نه درخانه

که در دل

برخیز ای نازنین

جوجه زاغ باغ

دربیضه ی زمان

شکست و

       پرکشید

شعر از غلام رضایی میرقاید

بر آن فانوس که ش دستی نیفروخت

بر آن دوکی که بر رف بی صدا ماند

بر آن آئینة زنگار بسته

بر آن گهواره که ش دستی نجنباند

بر آن حلقه که کس بر در نکوبید

بر آن در که ش کسی نگشود دیگر

بر آن پله که بر جا مانده خاموش

کسش ننهاده دیری پای بر سر ـ

بهار منتظر بی مصرف افتاد!

به هر بامی درنگی کرد و بگذشت

به هر کوئی صدائی کرد و استاد

ولی نامد جواب از قریه، نز دشت.

نه دود از کومه ئی برخاست در ده

نه چوپانی به صحرا دم به نی داد

نه گل روئید، نه زنبور پر زد

نه مرغ کدخدا برداشت فریاد.

به صد امید آمد، رفت نومید

بهار ـ آری بر او نگشود کس در.

درین ویران به رویش کس نخندید

کسی تاجی ز گل ننهاد بر سر.

کسی از کومه سر بیرون نیاورد

نه مرغ از لانه، نه دود از اجاقی.

هوا با ضربه های دف نجنبید

گل خودروی بر نامد ز باغی.

نه آدم ها، نه گاوآهن، نه اسبان

نه زن، نه بچه . . . ده خاموش، خاموش.

نه کبکنجیر می خواند به دره

نه بر پسته شکوفه می زند جوش.

به هیچ ارابه ئی اسبی نبستند

سرود پتک آهنگر نیامد

کسی خیشی نبرد از ده به مزرع

سگ گله به عوعو در نیامد.

کسی پیدا نشد غمناک و خوشحال

که پا بر جادة خلوت گذارد

کسی پیدا نشد در مقدم سال

که شادان یا غمین آهی برآرد.

 غروب روز اول لیک، تنها

درین خلوتگه غوکان مفلوک

به یاد آن حکایت ها که رفته ست

ز عمق برکه یک دم ناله زد غوک . . .

بهار آمد، نبود اما حیاتی

درین ویرانسرای محنت آور

بهار آمد، دریغا از نشاطی

که شمع افروزد و بگشایدش در!

نرم نرمک می رسد اینک بهار

بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک

شاخه های شسته، باران خورده، پاک

آسمان آبی و ابر سپید

برگ های سبز بید

عطر نرگس، رقص باد

نغمه شوق پرستوهای شاد

خلوت گرم کبوترهای مست

نرم نرمک می رسد اینک بهار

خوش به حال روزگار

خوش به حال چشمه ها و دشت ها

خوش به حال دانه ها و سبزه ها

خوش به حال غنچه های نیمه باز

خوش به حال دختر میخک که می خندد به ناز

خوش به حال جام لبریز از شراب

خوش به حال آفتاب

نرم نرمک می رسد اینک بهار

خوش به حال روزگار

ای دل من، گرچه در این روزگار

جامه رنگین نمی پوشی به کام

باده رنگین نمی نوشی به جام

نقل و سبزه در میان سفره نیست

جامت از آن مِی که می باید تهی است

ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم

ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب

ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار

نرم نرمک می رسد اینک بهار

خوش به حال روزگار

گر نکوبی شیشه غم را به سنگ

هفت رنگش می شود هفتاد رنگ

ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم

ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب

ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار

نرم نرمک می رسد اینک بهار

خوش به حال روزگار

***فریدون مشیری***

افق روشن

روزی که کمترین سرود

                                     بوسه است

وهرانسان

برای هرانسان

 برادری ست

روزی که دیگردرهای خانه شان رانمی بندند

قفل

        افسانه ایست

وقلب

       برای زندگی بس است .

روزی که معنای هرسخن دوست داشتن است

تاتو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی.

روزی که آهنگ هر حرف زندگی ست

تامن به خاطر آخرین شعر رنج جست وجوی قافیه نبرم

روزی که هرلب ترانه ایست

تاکمترین سرود بوسه باشد.

روزی که تو بیایی  برای همیشه بیایی

ومهربانی  با زیبایی  یکسان شود.

روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان  دانه بریزیم...

*

ومن آن روز راانتظار می کشم

حتی روزی

که دیگر

     نباشم.

****** احمدشاملو******

کسی می آید

کسی می آید

کسی که دردلش باماست درنفسش باماست درصدایش باماست

کسی که آمدنش رانمی توان گرفت ودستبندزدوبه زندان انداخت

کسی ازباران ، ازصدای شرشرباران ،ازمیان پچ پچ گل های اطلسی

کسی ازآسمان توپخانه درشب آتش بازی می آید

وسفره می اندازد

ونان راقسمت می کند

وپپسی راقسمت می کند

وشربت سیاه سرفه راقسمت می کند

وروزنام نویسی راقسمت می کند

ونمره مریض خانه راقسمت می کند

وچکمه های لاستیکی راقسمت می کند

وهرچه رابادکرده باشدقسمت می کند

                 وسهم ماراهم می دهد

من خواب دیده ام

                                     فروغ

فریاد

فریاد

 ----------------

سال ها هست که من گم شده ام

وبه دنبال خودم می گردم

تف به من باد که فریاد نسنجیده زدم

تاکه مجبوربه تاوان مکافات شوم

دادوبیداد زمن ای فریاد

بکُشیدم جماعت

چه حماقت کردم

که نپرسیده ونادانسته

پا در راه عبث بنهادم

ونسنجیده وگمشده فریادزدم

دوست دارم اکنون

بنشینم به کناردل دریا شادان

وبه خورشیدمعلق شده ازسقف امید

خیره شوم

دست هاراتا وسعت عرش

به فراخی افق بازکنم

برکشم ازته جان فریادی

که صدایش برسد تا جایی

که بود فردایی

وبگویم همه شان را

ازکور و زکر

من پشیمان شده ام

دوست دارم بزنم فریادی

نه ازآن فریادی

      که ازاین فریادی

*** غلام رضایی میرقاید ازمجموعه شعر باران به صفحه تاریک ***

روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد

و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت

روزی که کمترین سرود بوسه است

و هر انسان

برای هر انسان

برادری است

***

و من آن روز را انتظار می کشم

حتی روزی

که دیگر

نباشم

                                  احمد شاملو

بگذار

مهربانتر از یاد روم

که اینجا در کنار خاموشی من

هزار ناله  غمگین

       می روید

               ازگلو

اینجا

کنار سلول من

پوست هایی ست

که زخم های کبود دارند!

آه ...چگونه بگویم

عرف این پاییز دیوانه را

اینک که با تمامی یقین

لگدکوب این آغاز می شوم

آه ...اکنون

پلک در اطمینان تو می بندم

ای آرامجای گور.

==== یارمحمداسدپور ===

اسب

دردشت بی علف

اسبی

پوزه می ساید

  برلوله ی سیال سیاه

     وبه یادستیغ برفی کوه

             شیهه می کشد

افسوس که

ازسال های دور

جزنشانی برپهنه وهن

باقی نمانده است.

ای کاش

         دراین کوره راه

بیدارباش فردا

  قافله ی صبح دمان را

        به تقدیرخویش

آشناکند.

              ازمجموعه باران به صفحه تاریک غلام رضایی میرقاید

به یادشادروان منوچهرآتشی

....

اسب سفید وحشی!
شمشیر مرده است...
خالی شده است سنگر زین های آهنین
هر دوست کاو فشارد دست مرا ز مهر
مار فریب دارد پنهان در آستین.

اسب سفید وحشی!
در قلعه ها شکفته گل جام های سرخ
بر پنجه ها شکفته گل سکه های سیم
فولاد قلب ها زده زنگار
پیچیده دور بازوی مردان طلسم بیم.

اسب سفید وحشی!
در بیشه زار چشمم جویای چیستی؟
آنجا غبار نیست, گلی رسته در سراب
آنجا پلنگ نیست, زنی خفته در سرشک
آنجا حصار نیست, غمی بسته راه خواب.

.....

عاشقانه برای بعدباران

عاشقانه برای بعدازباران

آسمان آمد و

آهسته زیر گوش ماه

ازچیزی سخن گفت انگار.

ماه آمد و

پرده پرده کنارکوچه نشست

ازچیزی سخن گفت انگار

کوچه

کوچه بی کبوتر حتی

رو به روشن ترین پنجره آمدو

ازچیزی سخن گفت انگار

چیزی ، رازی ، حرفی ،سخنی شاید:

سربسته ازچراغی

شکسته  هزار پاییز بی پایان،

که فقط باد

خاموشی خزانی اش رامی فهمید،

که فقط بادمی دانست

درون رهگذرخسته این سال ها

چه می گذرد.

کوچه ، پیر

درخت ، پیر

خانه ،پیر

من ...پیر و

گلدان بالای چینه که پرغبار!

اگرمرده ای

بیاومراببر،

واگرزنده ای هنوز،

لااقل خط وخبری ،

رد ورویایی ،

چیزی ، خوابی ، خیالی ...بی انصاف

 === سیدعلی صالحی===

از رفته

هرنقش کهنه گریه یی دارد

چون چهره ای که فرسوده است
باچوبدست ساده اش

وقصه می کند
از برج و دره های سبز
از صبح و شام وگوسفندان

و قصه می کند
از شام خرمن کوچک
ودل می دهدبه آن کسی
که از ولایتش دوراست
و هر لحظه
 سپیدتر گیسوش

چون زلف گریه سار
هرنقش کهنه گریه یی دارد.

=== هرمز علیپور ازمجموعه  نرگس فردا ====

مشک وملارت را

که به بلندای آسمان بود

چه آسان برچیدی

تا در هجوم لین ها

که شانه به شانه از راه رسیدند

بهونی بر پا نماند

***
بر پا کن !

بهونی به گسترهء جهان

تا شیت کمپانی گم شود

در هیاهوی زنگوله و گوسفندان

***

چه از پشت تخته سنگها سرک میکشی

همچون گرگراکان پیر.

====محمدمرادیوسفی نژاد====
باتشکرازکاوه

رویای مردبینوا

 

شایدشبی فرارسد

که درکهنه دیاری

آسوده می بنوشم

وخشنودبمیرم ،

چراکه بردبارم

اگرکه دردم آرام گیرد،

اگرمرا زری باشد

به شمال روم یابه تاکستان؟

وه که رویاچه منفوراست ،

چراکه یکسرنقش برآب است!

واگرزمانی باز

همان مسافرپیشین شوم ،

هرگزدرِمهمانسرای سبز

برمن گشوده نمیشود...

             آرتوررمبو  ازکتاب زورق مست 

چهره باخود

ومی نشیندچون روز
چون آن پرنده ای که عاشق نیست
وشکل گیسوانش رابادمی برد.
می دانداین چنین که به گشت ست
باماه وگفته هاش نمی ماند
ودست هاش
اکنون که چهره با خود آورده ست
چون شکلی ازشبان
دورندوگریهساز

==هوشنگ چالنگی==